اثر یک دورۀ تمرینی منتخب بر ظرفیت‌های ریوی غواصان اسکوبا و حبس نفس

غواصان اسکوبا و حبس نفس برای اجرای بهترین غوص به اعماق آب، به آمادگی تنفسی نیاز دارند تا در حین مأموریت، دچار مشکلات تنفسی و خستگی نشوند. در این مطالعه که در تابستان 1388 روی غواصان استان اصفهان انجام گرفت، غواصان به دو گروه اسکوبا و حبس نفس تقسیم شدند. برای هر گروه تعهد‌نامه، برنامۀ تمرینی و تجهیزات خاص هر تکنیک اختصاص داده شد. آزمودنی‌ها 17 نفر (9 نفر اسکوبا و 8 نفر حبس نفس) بودند. از همۀ آزمودنی‌ها تست اسپیرومتری جاگر به‌عنوان پیش‌آزمون در آزمایشگاه فیزیولوژی گرفته شد و پارامترهای حداکثر ظرفیت حیاتی (VCMAX)، ظرفیت دمی (IC)، ظرفیت حیاتی اجباری (FVC) و حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV1)، ثبت شد. بعد از دو ماه برنامۀ تمرینی زیر بیشینه برای هر گروه پارامترها دوباره اندازه‌گیری و ثبت شد. ابتدا از آزمون  Tهمبسته، به‌منظور مقایسۀ نتایج حاصل از پیش‌آزمون و پس‌آزمون در هر گروه استفاده شد و سپس برای مقایسۀ دو جامعه ازT  مستقل (P< 0/05 ) استفاده شد. بعد از یک دورۀ تمرینی در پارامترهایFVC , VC MAX افزایش معناداری در هر دو گروه و نیز در هر گروه نسبت به پیش‌آزمون خود مشاهده شد. نتایج حاکی از آن است که غواصان اسکوبا به‌علت حمل تجهیزات و سازگاری با دستگاه تنفسی بعد از یک دورة تمرینی در تست‌های ریوی خود پیشرفت داشتند، این حالت همپای غواصان حبس نفس بود که تمریناتی را برای افزایش رکورد حبس نفس خود انجام می‌دادند.